Plastyka czoła (forehead lift) polega na podciągnięciu (uniesieniu i rozprostowaniu) skóry czoła, brwi oraz skóry wokół oczu dla nadania pacjentce bardziej wypoczętego, młodszego wyrazu twarzy. Typowo operację tę wykonuje się w celu poprawy wyglądu takich elementów twarzy jak opuszczone brwi, nawisy skóry nad górnymi powiekami i wokół zewnętrznych kątów oczu, głębokie poprzeczne bruzdy na czole oraz poprzeczne fałdy skóry u nasady nosa. Często plastyka czoła łączona jest z plastyką twarzy (face lift) lub plastyką powiek celem kompleksowego odmłodzenia twarzy. Efekty zabiegu są trwałe i utrzymują się w zależności od szeregu czynników (trybu życia, wpływów genetycznych, nadmiernej ekspozycji na słońce) od kilku do kilkunastu lat. Operacja ta nie zatrzymuje oczywiście procesu starzenia, a jedynie powoduje, że wygląda się młodziej niż w przypadku gdyby jej nie wykonano (tj. młodo jak na swój wiek). 

W chwili obecnej dzięki możliwości uzyskania podobnych rezultatów za pomocą zastrzyków z BOTOXU wskazania do tej operacji uległy znacznemu ograniczeniu.

Plastykę czoła wykonuje się zarówno u osób dojrzałych (po 50-60 roku życia), u których doszło do opisanych powyżej zmian w wyniku naturalnego procesu starzenia, jak również u osób młodszych (w okolicach 40 roku życia) z genetycznie uwarunkowanym niskim położeniem brwi i ukształtowaniem okolicznych tkanek nadającym ich twarzy smutny wyraz.

W chwili obecnej dzięki możliwości uzyskania podobnych rezultatów za pomocą zastrzyków z BOTOXU wskazania do tej operacji uległy znacznemu ograniczeniu.

Odpowiedzi na to pytanie dostarczyć może tylko konsultacja ze specjalistą, który uwzględniając wiek, stan skóry, warunki anatomiczne, stan zdrowia jak również dyskutując szczegółowo oczekiwania pacjentki pomoże w dokonaniu właściwego wyboru. Należy pamiętać iż podobnie jak przy wielu innych operacjach kosmetycznych nie istnieją żadne medyczne wskazania, ścisłe wytyczne ani graniczne bariery wiekowe do wykonania plastyki czoła. Decyzję o jej wykonaniu powinna podjąć zatem sama pacjentka, na własną odpowiedzialność, mając świadomość, że opinia lekarza ma jedynie charakter pomocniczy w dokonaniu ostatecznego wyboru.

Aby uzmysłowić sobie w jaki sposób wykonanie zabiegu wpłynie na wygląd twarzy należy przeprowadzić następującą próbę: stojąc przed lustrem należy oprzeć dłoń na górnej części czoła tak aby kciuk znajdował się w okolicy zewnętrznego końca jednej a palec serdeczny drugiej brwi. Przesuwając dłoń ku górze można uzyskać efekt odpowiadający w przybliżeniu wynikowi zabiegu.
Oczywiście istnieje również grupa pacjentek, które nie są dobrymi kandydatkami do tego rodzaju operacji. Na przykład zabieg ten może być przeciwwskazany u osób które miały w przeszłości plastykę powiek górnych ponieważ podciągnięcie skóry czoła może u nich spowodować niedomykalność powiek. Również pacjentki z wysokim czołem (wysoko zlokalizowaną linią brzegową włosów) u których istnieje konieczność umieszczenia blizny przed włosami (a nie jak to ma miejsce zazwyczaj we włosach) muszą się liczyć z tym, że może być ona widoczna o ile nie zostanie zamaskowana odpowiednią fryzurą. Zastosowanie metody endoskopowej (patrz dalej) pozwala na uniknięcie takiej sytuacji.
W chwili obecnej dzięki możliwości uzyskania podobnych rezultatów za pomocą zastrzyków z BOTOXU wskazania do tej operacji uległy znacznemu ograniczeniu.
Należy ponadto podkreślić, że wygórowane, niemożliwe do spełnienia oczekiwania co do rezultatu zabiegu (z całą pewnością czoło nie będzie po nim idealnie gładkie) stanowią dodatkowe przeciwwskazanie do jego wykonania.

W zależności od rodzaju znieczulenia w jakim odbędzie się zabieg może zaistnieć potrzeba powstrzymania się od przyjmowania pokarmów i płynów na 6 godzin przed rozpoczęciem operacji. Osoby palące papierosy w związku z ich negatywnym wpływem na proces gojenia powinny zaprzestać palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. Tuż przed zabiegiem zrobiony zostanie komplet zdjęć twarzy oraz wystrzyżona będzie wąska ścieżka we włosach w linii cięcia (rys.1 i 2). 

Rys. 1

Rys. 2

Za wyjątkiem pacjentek z wysokim czołem, linia cięcia przebiega głęboko we włosach przez szczyt głowy, dochodząc po obu stronach do górnych biegunów uszu lub w razie potrzeby nieco niżej. U pacjentek z wysokim czołem skóra nacinana jest jak już wspomniano wzdłuż linii brzegowej włosów. Po odpreparowaniu skóry na czole w celu osłabienia czynności mięśni marszczących czoło i okolicę między brwiową zostają one nacięte lub nawet częściowo usunięte, co zdaniem wielu chirurgów jest niezbędne dla uzyskania trwałego efektu zabiegu. Po zakończeniu tego etapu operacji skóra na czole zostanie naciągnięta do góry, jej nadmiar wycięty a brzegi zeszyte za pomocą szwów lub klamerek (rys. 3).

Rys. 3

W przypadku metody endoskopowej poprzez kilka niewielkich cięć we włosach wprowadzane są pod skórę czoła specjalne narzędzia. Za ich pomocą osłabiane są wspomniane wyżej mięśnie oraz zakładane szwy mocujące tkanki miękkie do kości. Uzyskuje się dzięki temu rozprostowanie i naciągnięcie skóry czoła oraz uniesienie brwi. Podstawowymi zaletami takiego postępowania jest możliwość uniknięcia długiej i niekiedy widocznej blizny oraz zaburzeń czucia na czubku głowy jakie mają miejsce po klasycznej operacji. Wadą jest niemożność usunięcia dużego nadmiaru skóry jaki zazwyczaj istnieje u starszych osób. Dlatego też metoda ta znajduje zastosowanie przede wszystkim u młodszych pacjentek z nisko położonymi brwiami i niewielkim nadmiarem skóry.

Bezpośrednio po zabiegu i w ciągu 2-3 kolejnych dni występują zazwyczaj niewielkie dolegliwości bólowe, kontrolowane z łatwością za pomocą przepisanych przez lekarza doustnych leków przeciwbólowych.
U wszystkich pacjentek występują różnego stopnia obrzęki i zasinienia zwłaszcza w okolicy górnych i dolnych powiek. Ustępują one w znacznym stopniu, stając się mało widoczne w ciągu pierwszych 7-10 dni po operacji, a znikają całkowicie po upływie 3-4 tygodni. Na drugi dzień po operacji bandaże zastępowane są specjalną elastyczna maską lub opaską, którą należy nosić jeszcze przez 5-7 dni. Po kilku dniach od zabiegu można również umyć głowę i wykonać pierwszy makijaż. Szwy są zazwyczaj zdejmowane po upływie 7-10 dni po zabiegu. U niektórych pacjentek (w kilkunastu procentach przypadków) występuje przejściowe przerzedzenie włosów na głowie utrzymujące się przez okres 8-12 tygodni. Nie należy w tym czasie tlenić włosów ani robić trwałej fryzury, gdyż może to nasilić tendencję do wypadania włosów.
U znakomitej większości pacjentek występuje przejściowe pogorszenie czucia (niedoczulica, drętwienie) na czubku głowy, które ustępuje w ciągu kilku tygodni. W okresie tym należy unikać stosowania elektrycznych suszarek do włosów z nawiewem gorącego powietrza ponieważ mogą one spowodować oparzenie pozbawionej czucia skóry.

Do najczęstszych powikłań należą : krwiak wymagający usunięcia lub znacznie przedłużające się zasinienia i obrzęki, infekcja lub opóźnione gojenie ran (zwłaszcza u palaczek) oraz trwałe zaburzenia czucia na głowie. Szczegółowe omówienie wymienionych powikłań oraz sposobów ich leczenia ma miejsce podczas konsultacji przedoperacyjnej, która jest najwłaściwszą okazją do wyjaśnienia wszelkich wątpliwości.